"Jestem sobą, jestem lesbijką!"

Kiedy się o tym dowiedziałaś?
- Miałam wtedy 14 lat. Okres dojrzewania ma to do siebie, że człowiek zastanawia się nad wszystkim po kolei: nad swoją wiarą, poglądami, a także orientacją seksualną. Przedtem nie byłam świadoma zupełnie niczego – wiedziałam, że dziewczynki powinny się rozglądać za chłopcami, bo tak jest i koniec, takie są normy, i wszyscy tak robią. Cóż, później spojrzałam na to inaczej i doszłam do takich, a nie innych wniosków, jestem homoseksualistką .

Próbowałaś się przekonać czy pociągają Cię mężczyźni?
- Mężczyzn traktuję troszkę jak dzieła sztuki, mogą być przepiękni, mogę się nimi zachwycać, ale nie zakocham się, po prostu nie potrafię.

Czy bliscy wiedzą o twojej orientacji?
- Rodzina nie wie o moim homoseksualizmie. Nie należą do homofobów, ale nie są też hipertolerancyjni i nie wiem, czy dobrze przyjęliby fakt, że żyją pod jednym dachem z kimś o odmiennej orientacji seksualnej. Moi przyjaciele wiedzą i nie traktują mnie inaczej niż wcześniej, nadal są dla mnie oparciem.

Jesteś osobą wierzącą. Czy w związku z tym odczuwałaś poczucie grzechu, które wpiera osobom homoseksualnym Kościół?
- Jestem wierząca na swój sposób. Jestem przekonana, że Bóg mnie kocha taką, jaką jestem, w końcu sam mnie taką stworzył. Nie postrzegam homoseksualizmu jako grzech, bo przecież nikomu nie dzieje się krzywda z powodu mojej orientacji.

Czy czujesz się bezpiecznie w naszej gminie, jako osoba homoseksualna?
-Nie, bo występuje ten sam problem, co w każdej mniejszej gminie, tutaj wszyscy się znają. Już słyszę jak całe miasto krzyczy za mną: ona jest homo. Nie da się ukryć, że w Obornikach mieszkańcy są tradycjonalistami, a co za tym idzie niekoniecznie schlebiają osobom homoseksualnym.

Trudno się przyznać przed sobą i innymi, że jest się “inną”?
-Przed sobą zdecydowanie nie, przynajmniej ja nie mam z tym problemu. Z innymi różnie bywa. Na pewno przyznawanie się do swojego rodzaju odmienności to nie spontanicznie wypowiedziane „wiesz, wolę dziewczyny”. Przyznam się, że z czasem coraz bardziej otwarcie mogę o tym mówić.

Twoje życie jest trudniejsze przez to, że pociąga cię ta sama płeć?
- Często się nad tym zastanawiam. Czasem dochodzę do wniosku, że może gdybym była heteroseksualna to nie musiałabym nic nikomu tłumaczyć, nie musiałabym niczego ukrywać. Na pewno nie byłoby żadnych plotek – to przykre, kiedy przyjaciele mówią mi, czego nasłuchali się o mnie od osób, z którymi nawet nie miałam do czynienia. Ale cóż, jestem jaka jestem i zamierzam sobie z tym radzić. Póki co wychodzi mi to całkiem dobrze.

Jak reagujesz na żarty o gejach i lesbijkach?
- Zależy od okoliczności. Jeśli jest on opowiadany jako najzwyklejszy żart i nie ma na celu obrażenie nikogo - śmieję się. Mam dystans do siebie i poczucie humoru. To trochę jak z żartami o blondynkach, księżach, żydach, murzynach. Są pewne stereotypy i zdecydowanie lepiej je wyśmiać niż uwierzyć.

Czujesz się szczęśliwa?
-Tak. Nie należę do osób, które użalają się nad sobą. Mam wszystko to, czego młody człowiek potrzebuje – rodzinę, przyjaciół, warunki do nauki i rozwijania pasji. To, że jestem homoseksualistką nie ma na to wpływu. Czego więcej mogę teraz chcieć? Miłość przyjdzie sama, nie jest aktualnie żadnym priorytetem. Funkcjonuję
jak moi rówieśnicy i czerpię z życia jak najwięcej.

Jak wyobrażasz siebie w przyszłości?Duży dom, biały płot, pies i ...?
-Duży dom to nie to. Skromne i przytulne mieszkanie w centrum dużego miasta, pies i praca połączona z pasją to moje marzenie. Oczywiście wcześniej studia. Moje plany nie są, ani nietypowe, ani wygórowane. Marzę o tym samym, co każdy przygotowujący się do matury nastolatek. Mam jeszcze nadzieję na możliwość normalnego funkcjonowania w społeczeństwie po planowanym ujawnieniu się. Oby z kimś ukochanym u boku.